این نکته اصلی این کار جسورانه و شفاف تئاتر سیاسی است که انسانیت آشکار لوئیز و سایر بیماران کلینیک را در برابر یک تخیل احساساتی و تب برانگیز از راه رفتن، جنین های سخنگو – و به طور خلاصه زنان نادیده و فرضی قرار می دهد. که با سقط جنین زندگی خود را برای همیشه تباه کردند. (صدای فرضی آنها را در آهنگ طنز پشیمانی زنانه نمایش می شنویم، “من چه کرده ام؟” که توسط سه شخصیت مرد اجرا می شود و ایده محبوب سقط جنین را به عنوان منبعی برای رنج ابدی هدایت می کند.)
این تیم خلاق در یادداشت برنامه ای می نویسد که “قرار” در مورد زن ستیزی و پدرسالاری “زاده خشم” بود. اما در سفر قبلی خود در نیویورک، این امکان وجود داشت که خشم خشمگین را در زیر سطح آن درک نکنیم – شاید با این فکر که ماهرانه هر دو طرف یکی از وحشیانه‌ترین بحث‌های جنگ فرهنگی بوده است.
اکنون به سختی می توان چنین برداشتی را به دست آورد. کارگردانی اوا اشتاینمتز بر اساس فیلمنامه ای هوشمندانه به روز شده (نویسندگان اصلی کتاب یورک، اشتاینمتز، اسکات آر. شپرد و الکس بچتل هستند؛ موسیقی و اشعار توسط بچتل)، این تکرار جدید از “قرار ملاقات” هنوز دورترین چیز از آن است. بحثی است، اما تندتر، دقیق تر و سنجیده تر است.
همزمان با پنجاهمین سالگرد بازی Roe v. تصمیم وید که سقط جنین را قانونی می‌کرد تا اینکه دادگاه عالی ژوئن گذشته آن را لغو کرد. در یکی از غزل‌های تغییر یافته از سرود «آهنگ سه‌شنبه»، یک لوئیز متمایل به شجاعت به همراه سایر بیماران کلینیک آواز می‌خواند. فریادهای فعالان در مورد سقط جنین «به من ربطی ندارد». اکنون انجام می دهد.
هیچ کدام به این معنی نیست که “قرار ملاقات”، که شماره های موزیکال آن توسط ملانی کاتن طراحی شده است، تئاتر بدی نیست. در مجموعه‌ای از اونا کرلی، با لباس‌های ربکا کاناچ و نورپردازی ماشا تسیمرینگ، مثل همیشه بی‌حرکت است، و مثل همیشه مصمم است که تماشاگران را به لرزه درآورد – مانند زمانی که یک قلاب فلزی بلند بیش از یک بار از بال‌ها ظاهر می‌شود. ، جنین ها را تهدید می کند. اتفاقا شلنگ هم هست.
