برای درک اینکه چرا جمهوری خواهان بر سر سقف بدهی تقسیم می شوند، دکتر را در نظر بگیرید. سوس

یکی از نظرسنجی‌های مورد علاقه من در دو سال اول ریاست جمهوری جو بایدن در مورد افغانستان یا تورم یا اسناد طبقه بندی شده نبود.

در مورد دکتر بود. سوس.

در اوایل مارس 2021، یک نظرسنجی Morning Consult/Politico نشان داد که تقریباً نیمی از جمهوری‌خواهان گفتند که «خیلی‌ها» درباره این خبر شنیده‌اند که املاک Seuss تصمیم گرفته فروش شش کتابی را که تصور می‌کرد تصاویر توهین‌آمیز دارند، متوقف کند. این سهم بیشتر از آن چیزی بود که در مورد بسته محرک 1.9 تریلیون دلاری که همان هفته به تصویب رسید، شنیده بود.

نتیجه نشانگر روشنی بود از اینکه حزب جمهوری خواه در دوره ترامپ چقدر تغییر کرده است. تنها یک دوجین سال قبل از آن، یک بسته محرک بسیار کوچکتر جرقه جنبش تی پارتی را زد که به جمهوری خواهان در انتخابات میان دوره ای 2010 به پیروزی قاطع کمک کرد. اما در سال 2021 حق با لغو ادعایی Dr. سوس که به سختی می تواند خشم خود را در مورد هزینه های کلان دولت برانگیزد.

چه مسائلی مانند “در فراسوی گورخر!” هنوز هم جمهوری‌خواهان را بیش از آن‌که بدهی ملی اهمیتی تازه پیدا کند، برانگیخته است، زیرا به نظر می‌رسد واشنگتن به سوی یک بحران سقف بدهی دیگر پیش می‌رود. پاسخ این سوال را شکل خواهد داد که آیا جمهوری خواهان می توانند مانند یک دهه پیش، حول دعوای سقف بدهی متحد شوند یا اینکه یک حزب متخاصم برای انجام یک بازی قانع کننده جوجه – با عواقب نامشخص – مبارزه خواهد کرد.

متأسفانه، Seuss-ometer قابل اعتماد ما برای سنجش علاقه جمهوری خواهان به سیاست مالی امروز به آسانی در دسترس نیست. اما با ورود به سال، نشانه‌های بسیار کمی وجود داشت که نشان دهد بدهی جایگاه خود را در دوران اوباما در صدر فهرست اولویت‌های سیاست محافظه‌کار بازپس گرفته است.

درست چند ماه قبل از اینکه دکتر. تحقیقات پیو در جنجال سوس در ژانویه 2021 نشان داد که تنها 42 درصد از آمریکایی ها، از جمله 54 درصد جمهوری خواهان، فکر می کردند که کاهش کسری بودجه باید “اولویت اصلی” رئیس جمهور و کنگره باشد. یک سال بعد، این ارقام با چند امتیاز افزایش یافت و به 45 و 63 درصد رسید، اما همچنان از اوج 72 و 82 درصدی دوران اوباما فاصله زیادی داشت.

کمپین میان‌دوره‌ای 2022 نیز شواهدی مبنی بر شور و اشتیاق محافظه‌کاران به کاهش هزینه‌ها نشان نداد. بحث کسری بدهی آنقدر در گفت و گوی ملی کمرنگ بود که حتی در نظرسنجی خروجی هم سوالی در این باره مطرح نشد. نظرسنجی تایمز/سینا نیز سوالی را مطرح نکرد، اما در نظر گرفت که تنها یکی از 1641 پاسخ‌دهنده در پرسش‌های پایان باز گفت بدهی، کسری بودجه یا هزینه‌های فدرال مهم‌ترین مشکل پیش روی کشور است.

به عبارت دیگر، جمهوری خواهان احتمالاً هنوز هم از نوع حزبی هستند که بیشتر بر سر نارضایتی های فرهنگی مانند سرنوشت دکتر سر و کار دارند. سئوس بیش از سیاست مالی (نارضایتی های اساسی به تحریک چای پارتی نیز کمک کرد). از این نظر، کاهش سقف بدهی امروز تکرار دوره اوباما نیست. جمهوری‌خواهان که دولت ترامپ را هزینه‌های کلان می‌دیدند، مانند سال 2010، مانند سال 2010، نارضایتی از هزینه‌های دولت فدرال در واشنگتن را در سال 2022 سوار سونامی نکردند. شدت مشکل یا راه حل ممکن

جمهوری‌خواهان مجلس نمایندگان به صراحت اعلام کرده‌اند که نمی‌خواهند سقف بدهی را بدون گرفتن امتیاز از دموکرات‌ها بالا ببرند، اما برای تدوین هر گونه خواسته مشخصی تلاش کرده‌اند – چه رسد به اینکه 218 رای برای چنین خواسته‌هایی را در یک مجلس با تقسیم‌بندی محدود به دست آورند.

در نتیجه، جمهوری خواهان خود را به طرز عجیبی تقسیم می کنند.

رئیس جمهور سابق دونالد جی. ترامپ اخیراً گفت که با هرگونه تلاش جمهوری خواهان برای کاهش امنیت اجتماعی و مدیکر مخالف است، به جز اینکه جمهوری خواهان را از قرار دادن اصلاحات حقوقی روی میز مانند یک دهه پیش منع می کند. بسیاری از اعضای مجلس همین را گفته اند، در حالی که در تلاش برای ارائه هر گونه پیشنهادی برای کاهش هستند.

میچ مک کانل، رهبر اقلیت سنا، سرسختانه تاکید کرده است که ایالات متحده بدهی خود را نکول نمی کند، در حالی که پول را به مجلس می سپارد. در همین حال، مایک راندز از داکوتای جنوبی، یکی از اعضای حزب جمهوریخواه مجلس سنا، برای کمک به تامین اجتماعی، درآمد خود را افزایش داد.

همه اینها می تواند به یک حزب جمهوری خواه اضافه شود که کمتر احتمال دارد که یک بحران واقعی سقف بدهی را ایجاد کند. خواسته های جمهوری خواهان می تواند کمتر از یک دهه پیش باشد. آن‌ها می‌توانند آسان‌تر بتوانند معاملاتی را بپذیرند، مانند ایده سناتور جو مانچین برای کمیسیون روبان آبی. شاید زمانی که نه رسانه‌های محافظه‌کار و نه پایه‌های فعال، سقف بدهی را به‌عنوان آزمون تورنسل مرکزی با موفقیت بالا نبرده‌اند، جمهوری‌خواهان درجه یک آنقدر نگران تضعیف گروه آزادی نباشند.

اما همانطور که مبارزه برای رئیس مجلس به ما یادآوری می کند، یک حزب جمهوری خواه متفرق نیز می تواند یک حزب بی هدف و بی هدف باشد. ممکن است برای انجام هر کاری تلاش کند، و در عوض خود را در مسیر یک بحران بدون هیچ برنامه مشخصی برای خروج از آن بیابد.

و اگر یا زمانی که جمهوری‌خواهان در نهایت حول چیزی متحد شوند، دموکرات‌ها ممکن است تهدیدات خود را آنقدر جدی نگیرند که اگر به نظر می‌رسد ناشی از اعتقادات عمیق باشد، نه تاکتیک‌های یک جناح.