اما منظور ما از «ناخودآگاه» یک بحث مداوم است. فروید در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم به دلیل تمرکز منحصر به فردش بر دنیای خصوصی و درونی شناخته شد. او به ویژه در مورد نبرد حماسی بین انگیزه های ناخودآگاه و نیروهای تمدن نوشت. روانکاوی سنتی عمدتاً بر صحنه های اولیه بین جوانان و مراقبان آنها به عنوان شکل دادن به روان متمرکز شده است و زمینه اجتماعی سیاسی را به رشته های دیگر واگذار می کند. من از یک مکتب نظری متأخر هستم که به جای اینکه تمدن را در تضاد با خودش ببیند، قرارداد اجتماعی، رابطه ما با گروه هایی را که به آنها تعلق داریم، در عمیق ترین زوایای ناخودآگاه ما تودرتو می بیند. برای من، کاوش روانکاوانه به همان اندازه که درباره درام‌های خانوادگی اولیه است، به دوراهی‌های اخلاقی عمیق ما در رابطه با نحوه زندگی با یکدیگر و محیط‌مان مربوط می‌شود. تجربیات سرکوب شده بیماران من با ارواح تاریخ کشورشان به اندازه مادرانشان جالب است.
در طول سال‌ها، متوجه شدم که یکی از مضر‌ترین مسائلی که زوج‌ها با آن دست و پنجه نرم می‌کنند، کار کردن از طریق اشتباه و سرزنش است. ادعای «تو به من صدمه زدی» اغلب زوج‌ها را درگیر می‌کند. مردم می خواهند احساس کنند موجوداتی خوب و دوست داشتنی هستند. نیت آنها برای خودشان کاملاً منطقی است و از تعبیر به خودخواهانه متنفرند. در اصطلاحات روانکاوانه اغلب می گوییم: «هیچ کس دوست ندارد «شیء بد» باشد.» در واقع، افراد کمی در مقابل چیزهایی مقاومت می کنند که بیش از اینکه مسئول ایجاد آسیب بدانند. بلافاصله تهدید می کند که “متخلف” را با شرم (آیا من آدم بدی هستم؟) و گناه (آیا صدمات جبران ناپذیری ایجاد کرده ام؟ آیا باید مجازات شوم؟). با این حال آسیب جدی که ناشناخته می ماند منجر به انباشت رنجش و مرگ رابطه می شود.
گفت‌وگوهای ملی مداوم ما در مورد سوگیری‌های سیستمی، اعتراف به اشتباهات را برای زوج‌ها آسان‌تر کرده است، زیرا افراد را به فکر همدستی ناخودآگاه راحت‌تر می‌کند. پذیرفتن اینکه شما بخشی از یک سیستم اجتماعی پیچیده هستید و بدون توجه به آنچه به خود می گویید در تعصبات آن دخیل هستید می تواند به شما کمک کند بپذیرید که در جنبه های دیگر زندگی تان تا حدی تحت کنترل نیروهای ناخودآگاهی هستید که لزوماً آنها را نمی شناسید. به تعبیر فرویدی، ایگو در خانه خود استاد نیست. به عبارت دیگر، برای دانستن اینکه آیا آسیبی به شما وارد کرده اید، کافی نیست که از خود بپرسید: “آیا من قصد داشتم به دیگری صدمه بزنم؟” ممکن است لازم باشد به نظرات دیگران گوش دهید. این بینش‌ها می‌توانند تأثیرات موجی فراتر از آگاهی از سوگیری‌های خاص داشته باشند و در بسیاری از جنبه‌های زندگی ما مرتبط شوند – در روابط ما با شرکا یا فرزندان، در مرور تاریخچه زندگی‌مان. همانطور که دوستم نیک توضیح داد: “همه چیز در مورد من به این دلیل مطرح شد که من نژادپرست یا ممتاز نیستم، اما در سال های اخیر متوجه شده ام که برخی چیزها همیشه برای من آسان بوده اند زیرا من سفید پوست هستم. من متواضع هستم. و این نحوه صحبت من و ربکا با یکدیگر را تغییر داده است.»
یکی از سخت‌ترین چالش‌ها برای زوج‌ها این است که آنها را وادار کنند تا فراتر از دیدگاه‌های ریشه‌دار خودشان را ببینند، و به رادیکال بودن شریک زندگی خود اذعان کنند. دیگری بودن.
تغییر در واژگان ما نیز نقش داشته است. زبان برای تطبیق بهتر تجربیات گروه اجتماعی مسلط به تکامل می‌رود، تجربیات دیگر را از درک جمعی پنهان می‌دارد و در نتیجه بی‌صدا سوگیری و آسیب را تداوم می‌بخشد. وقتی این شکاف ها با مفاهیم جدید پر شود، تغییرات اجتماعی می تواند به دنبال داشته باشد. فرهنگ لغت در حال گسترش پیرامون تعصب و امتیاز شامل عباراتی مانند “شکنندگی سفید” یا “اشک های سفید” است که به امتناع دفاعی سفیدپوستان از درگیر شدن کامل با مسئولیت پذیری اشاره دارد. عبارات دیگری مانند “علامت دادن به فضیلت”، “یک کارن” یا “هم پیمانی اجرایی” تفاوت بین تعامل صادقانه و ساختگی با مسائل اخلاقی، اخلاقی و مسئولیت را نشان می دهد. این اصطلاحات مفاهیمی فراتر از نژاد دارند، و من دیده‌ام که آنها در اتاق درمان کار می‌کنند. آنها به زوج‌ها کمک کرده‌اند که تفاوت بین تمایل به دریافت بخشش و اطمینان از خوبی شما و نگرانی واقعی برای کسی که به او توهین کرده‌اید را ببینند. تحلیلگران این تمایز را تفاوت بین می نامند گناه سوگند گناهکار. احساس گناه مستلزم احساس بدی به دلیل آسیب رساندن به دیگری است. گناه، مشغله فکری با خودتان است – چه گناهکار باشید چه نباشید. این مشغله تماماً در مورد دفع شرم است که جلوی نگرانی دیگران را می گیرد.
سوالات مربوط به گناه روی زوج دیگری که با آنها کار می کردم شناور بود. او اخیراً به همسرش خیانت کرده بود. آنها به طور کلی عمیقاً از یکدیگر حمایت می کردند، اما پس از اینکه او متوجه تخلف او شد، به شدت ناراحت و همچنین گیج شد. تلاش آنها برای صحبت در مورد آنچه اتفاق افتاده بود متوقف شد. لفاظی های #MeToo در بحث های آنها تنیده شد و به عنوان یک ابرخود عمل می کرد و چیزی را که آنها حتی می توانستند فکر کنند شکل می داد و مهار می کرد. او گفت که احساس می‌کند درس‌های جنبش به او می‌گوید نبخش و او را رها کن – مخصوصاً الان، اگر به زنی ظلم می‌شود، تو برو بیرون. برای او سخت بود که بداند واقعاً چه احساسی نسبت به این همه دارد. اوایل نمی توانست پشیمانی را از ترس جدا کند. او از این که دچار مشکل شود وحشت داشت و احساس گناه غالب شد. صدایش خاموش بود در حالی که به شدت مرا مورد بررسی قرار می داد و نگران این بود که چگونه برداشت خواهد شد: “در حال حاضر مردان زیادی در این تجارت هستند که در موقعیت های قدرت قرار گرفته اند و از آنها برای داشتن رابطه جنسی با مردم استفاده می کنند.”
آنها هر دو سفید پوست بودند و امتیاز خود را درک می کردند و از این بابت عذرخواهی می کردند. او اغلب شکایات خود را رد می کرد – “من بیرون می روم” – با این فکر که “اوه، بیچاره زن سفیدپوست سیس.” او هم ناراحت بود. او درباره خواندن اخبار «در مورد کشته شدن یک سیاهپوست یا قهوه ای دیگر صحبت کرد. و درست مثل این است که کمی احساس می‌کنم – خوب، صادقانه بگویم که اینجا نشسته‌ام، احساس گناه می‌کنم.» درس‌های جنبش Black Lives Matter در ابتدا می‌تواند چنان احساس گناه و شرم فلج‌کننده‌ای را برانگیزد که مردم حالت تدافعی بگیرند و کاملاً از فکر کردن دست بردارند. با این حال، در طول زمان، من دریافته‌ام، این ایده‌ها می‌توانند الهام‌بخش کار عمیق روان‌شناختی باشند، و مردم را وادار کنند تا آسیب‌های وارد شده را به حساب آورند، این سوال که چه کسی باید دخیل باشد، و تفاوت بین سیگنال‌های فضیلت و نگرانی‌های عمیق‌تر. این ها درس های سخت و مهمی هستند که می توانند به روابط صمیمانه منتقل شوند. در این مورد، شوهر درک جدیدی در مورد روش‌های اعمال قدرت در محل کارش توضیح داد: «دست نگه دارید. آیا من یک متحد بوده ام؟ فقط اپتیک بوده؟ این بینش‌ها حتی به نحوه صحبت او درباره تخلفاتش نیز تسری پیدا کرد. او رفتار خود را با گفتن اینکه همسرش به او توجه لازم را نمی کند، منطقی می کرد. اما فراتر از چیزی که این زوج «اپتیک» می‌نامیدند، اکنون از خود می‌پرسد تا حساب دقیق‌تری درباره اینکه خیانت او واقعاً در مورد چه چیزی بوده و چگونه بر همسرش تأثیر می‌گذارد، از خود بپرسد. او توضیح داد که اگر او سفر کند چقدر تنها می شود. احساس می کرد عقب مانده و دور انداخته شده بود، احساسی که از اوایل کودکی برای او بسیار آشنا بود. اعتراف به آسیب پذیری او برای او سخت بود، اما باعث شد یک سری گفتگوهای صادقانه بین آنها باز شود. او گفت: “من خودم را متقاعد کردم که او من را نمی خواهد.” “من آن مرد محبوب نیستم. من آن مرد قوی نیستم او این احساسات را به ناامنی‌هایی مرتبط می‌دانست که در دوران نوجوانی احساس می‌کرد، زمانی که در مدرسه از بچه‌ها به دلیل اینکه او را زنانه می‌دانستند، اذیت می‌کردند.
