درست قبل از خواب زمستانی، خرس های قهوه ای 20000 کالری در روز می خورند که وزن آن ها را حدود 4 کیلوگرم در روز افزایش می دهد. این بخشی از استراتژی خرس برای زنده ماندن در زمستان های طولانی بدون غذا است.
به گزارش یورونیوز، اگر انسان ها همین کار را می کردند، وزن خطرناکی اضافه می کردند و احتمالاً به دیابت مبتلا می شدند، اما مسیر متابولیک به طور قابل توجهی از خواب زمستانی خرس ها جلوگیری می کند.
پروفسور جوانا آل. کلی، یکی از محققان دانشگاه ایالتی واشنگتن، می‌گوید: «بسیاری از ما کاملا مجذوب این موضوع هستیم که چگونه خرس‌ها می‌توانند در طول سال وزن زیادی پیدا کنند و سپس به خواب زمستانی بروند و از تمام انرژی ذخیره شده در این مدت استفاده کنند. دوره بدون افزایش و کاهش وزن قابل توجه پس از بیدار شدن از خواب در بهار بر روی آنها تأثیر منفی می گذارد.
وی ادامه داد: یکی از موضوعات جالب در مورد خرس ها این است که در خواب زمستانی نسبت به انسولین مقاوم می شوند اما در مواقع دیگر به این هورمون حساس هستند. این محقق گفت: این پدیده به این معنی است که خرس ها هر ساله به انسولین مقاوم می شوند.
پروفسور کلی گفت: “درک این پدیده منحصر به فرد می تواند کلید درمان مقاومت به انسولین و در نهایت دیابت در انسان باشد.”
پروفسور کلی ادامه داد که محققان به همین دلیل به بررسی قدرت زیست شناسی طبیعی بیولوژیکی در بدن خرس ها پرداختند.
و گروهی از دانشمندان 8 پروتئین کلیدی موجود در انسان را شناسایی کردند که به خرس ها کمک می کند سطح انسولین خود را کنترل کنند.
“آنها پروتئین هایی هستند که مشخص است بین خرس ها و انسان ها مشترک هستند، و من فکر می کنم یک نکته واقعا مهم این است که این پروتئین ها منحصر به خرس ها نیستند، بنابراین به احتمال زیاد ما می توانیم آن ها از عنوان دارو نیز استفاده کنند.
انسولین چیست و چگونه کار می کند؟
انسولین هورمونی است که غلظت گلوکز را در خون تنظیم می کند و این کار را برای مثال با ارسال سیگنال هایی به عضلات، کبد و سلول های چربی برای جذب قند انجام می دهد. اگر عضله در برابر انسولین مقاوم باشد، قادر به جذب قند و تبدیل آن به انرژی نخواهد بود.
مشکل این است که اگر قند بیش از حد به بدن وارد شود، سلول‌های ما به انسولین پاسخ نمی‌دهند و در برابر انسولین مقاوم می‌شوند و منجر به قند اضافی در خون می‌شوند. این موضوع یکی از دلایل اصلی دیابت نوع 2 است، بیماری که می تواند منجر به حملات قلبی، سکته مغزی و نابینایی شود.
اما دانشمندان کشف کرده‌اند که حتی زمانی که خرس‌های قهوه‌ای غذا می‌خورند، مقاومت در برابر انسولین تنها پس از آن و در طول خواب زمستانی در آنها ایجاد می‌شود و نه در هنگام آماده‌سازی، که به آنها اجازه می‌دهد از شر دیابت خلاص شوند. پروفسور کلی گفت: ما هنوز متابولیت هایی را که ممکن است نقش بسیار مهمی ایفا کنند، بررسی نکرده ایم.
تیم تحقیقاتی او بر فصل خرس های نیمه فعال و نیمه خواب زمستانی تمرکز کردند و نقاط گذار را پوشش ندادند، مانند اکنون که روزها کوتاه تر و سردتر می شوند.
پروفسور کلی گفت: “من واقعا کنجکاو هستم که بدانم در آن دوره های انتقالی برای پروتئین هایی که هنوز روی آنها کار نکرده ایم، چه اتفاقی می افتد، آن نقاط انتقالی که همه این سیگنال ها را به خرس می گویند تا بتوانید انرژی ذخیره کنید.” وی ادامه داد: در این دوره های انتقالی مشکلات زیادی در خصوص نحوه انجام این روند وجود خواهد داشت.
غیر فعال ماندن بدون آتروفی عضلانی
یافته های گروه تحقیقاتی پروفسور کلی که در iScience منتشر شد، همچنین پدیده منحصر به فردی را نشان داد که به خرس ها اجازه می دهد برای مدت طولانی غیرفعال بمانند و در عین حال آتروفی عضلانی بسیار کمی داشته باشند.
پروفسور کلی می گوید که اگر افراد حتی برای مدت بسیار کوتاهی در رختخواب استراحت کنند، این موضوع می تواند عواقب منفی برای آنها داشته باشد، اما خرس ها ماه های خود را بدون آتروفی شدید عضلانی کش می دهند.
محققان این موضوع را به این واقعیت نسبت می‌دهند که همه بافت‌های خرس نسبت به انسولین مقاوم نیستند. به نظر می رسد ماهیچه های خرس ها در طول سال به انسولین حساس هستند، در حالی که چربی ها در خواب زمستانی به انسولین مقاوم می شوند.
کل پدیده مدیریت انسولین در خرس ها به دانشمندان فرصتی منحصر به فرد می دهد تا دیابت را بهتر درک کنند و شاید در نهایت بفهمند که چگونه مقاومت به انسولین را در انسان بشکنند.
