آیا مبلمان فضای باز بادی می تواند شیک باشد؟

پشت این بومرنگ چیست؟ کیمبرلی بیهل، طراح داخلی لس آنجلسی، شباهتی را بین این دوران می بیند. خانم “پالت های پر جنب و جوش دهه 1960 در تضاد مستقیم با دوران سیاسی تلخی بود که در آن قرار داشتیم.” بیهل توضیح داد. “مردم رنگ و شادی می خواستند.” او گفت، اگرچه برای همه مناسب نیست، تکرارهای جدید بادی‌ها – مانند صندلی Mojow’s MW02، که یک قاب اکریلیک خطی را با بالشتک‌های ترموپلاستیک بادی رنگارنگ جفت می‌کند – “احساس طراحی تازه‌ای دارد که می‌توانم آن را برای خانه‌ای مدرن ببینم.”

با این حال، دیگر حرفه‌ای‌ها قاطعانه نسبت به کاربردی بودن و قدرت ماندن این ژانر شک دارند. بنابراین، آیا این روند ارزش جدی گرفتن دارد؟ ما با کارشناسان طراحی تماس گرفتیم تا نظر آنها را در مورد بحث تورم دریافت کنیم. این چیزی است که هر دو طرف باید می گفتند.

بله، بادی‌های آماده برای پاسیو امروزی قطعاتی سرگرم‌کننده و خوش‌طراحی هستند که بهتر از همیشه ساخته می‌شوند.

تمی استالینگز، طراح داخلی در کیپ تاون آفریقای جنوبی که در گذشته به مشتریان بادی های کنار استخر پیشنهاد داده است، می گوید: «من فکر می کنم جذابیت وسایل بادی همیشه یک حس بازیگوشی است. “زیبایی شناسی احساس جوانی و آرامش می کند.”

الکساندرا لانگ، منتقد معماری و طراحی شهر نیویورک خاطرنشان کرد که اگرچه این سبک ریشه‌های یکپارچه‌سازی بادی دارد، اما بادی‌های امروزی با ارائه راحتی کاملاً مدرن، نسخه‌های اصلی را بالاتر می‌برند. او می‌گوید: «در دهه 1960، بادی‌ها راه فوق‌العاده‌ای بودند تا نشان دهند که باید خود را از محدودیت‌های مجموعه اتاق نشیمن رها کنیم، اما من در عمل گمان می‌کنم که آنها جیرجیر و چسبناک باشند. “تابستان گذشته، من یک بانوج بادی را امتحان کردم و دوست داشتم… و از این که چقدر تحت تاثیر قرار گرفتم. [fabrication] بهبود یافته بود.»

شارون فرانسیس، نویسنده کتاب «حباب‌سازی: معماری و طراحی بادی» توضیح داد که نگرانی‌های زیست‌محیطی نیز به کامل کردن این روند کمک کرده است. “[Today’s] بادی‌ها فضایی را برای کاوش فراهم می‌کنند، درست مانند دهه 60. به عنوان مثال، برند فرانسوی Mojow اکنون از یک ترموپلاستیک قابل بازیافت و تجزیه پذیر در تمام محصولات جدید خود استفاده می کند.

برای سایر علاقه مندان، بادی ها فقط مبلمان نیستند بلکه هنر هستند. خانم “با نگاهی به آن، فوراً عکس دهه 60 زنی را دیدم که در حباب روی رود سن شناور بود.” بیهل در مورد Sit’in Bulles، یک صندلی نیمه شفاف شبیه به توپ ساحلی که توسط طراح فرانسوی ماری گالویر ساخته شده است، گفت. “اینها قطعات بیانیه برای داخل یا خارج هستند.”

از طرف دیگر، خانم اضافه کرد. بیهل، بادی‌هایی که برای ذخیره‌سازی آسان، باد می‌کنند و ذخیره می‌کنند، کاربردی جذاب هستند. به علاوه، خانم گفت. غرفه ها، قطعات آبی خاکی، مانند صندلی تنبل ساخته شده توسط باشگاه Fillup، لذت دو چندان را ارائه می دهند، و به عنوان شناور در استخر و استراحت در خشکی انجام وظیفه می کنند.

نه، باد کردن مبلمان در فضای باز یک ترفند غیر عملی است که هرگز قدرت ماندگاری نخواهد داشت.

به دلایلی هم عملی و هم زیبایی شناختی، مخالفان استدلال می کنند که علاقه فعلی به وسایل بادی فقط یک مد گذرا است – و یکی واقعاً باید در اولین احیای آن در دهه 1990 یک سنجاق را به عقب می چسباند.

به طور خاص، آماندا رینال، طراح داخلی از Des Moines، آیووا، گفت که ماندگاری کوتاه – هم به معنای واقعی و هم سبک – قطعات بادی است که به او مکث می کند. او توضیح داد: «وقتی برای مشتریان اثاثیه می‌خرم، معمولاً سرمایه‌گذاری بزرگی است. این مسئولیت من است که مطمئن شوم چیزی را پیشنهاد می کنم که طول عمر داشته باشد.” (ترس همیشگی از نشت و نشتی را در نظر بگیرید.)

جرد هیوز، طراح آتلانتا، اظهار داشت که وسایل بادی و فضای بیرونی عالی به نظر می‌رسد که همراهان تخت خواب بسیار عجیبی هستند. “[These pieces] به اندازه کافی طبیعی احساس نکنید که بیرون با طبیعت همزیستی کنید. اگرچه او می‌توانست ببیند که یکی از آن‌ها «در یک مهمانی استخر لاس وگاس» استفاده می‌شود، اما آقای. هیوز احساس می‌کرد که بیشتر طرح‌ها وقتی در یک حیاط خلوت مسکونی معمولی چیده شوند، توجه زیادی را به خود جلب می‌کنند. او گفت: «به نظر من مبلمان فضای باز باید بخشی از محیط باشد. “نیازی به داشتن چنین صدایی نیست.”

بادی ها همچنین فاقد حس ظرافت هستند که Mr. جوایز هیو پیو حیوان خانگی خاص او؟ پالت های رنگی شدید او با اشاره به لوازم التحریر رنگارنگ کارتونی که مورد علاقه نوجوانان اواخر قرن بیستم بود، گفت: «آنها به مدرسه راهنمایی می رسند، مانند موقعیت لیزا فرانک، نگهبان تله.

اسکات یتمن، طراح داخلی در مونترال، موافق است که مبلمان بادی برای فرار از مفاهیمی که نه تنها جوانی بلکه کودکانه هستند، مشکل دارند. او به یاد می آورد: «مطمئنم که برادر کوچکم صندلی بادکنک چارلی براون داشت.

من مخالف نشستن در استخر روی یک دونات بادی با نوشیدنی در دست نیستم. یتمن گفت. اما در مورد مبلمان، من واقعاً نمی توانم آن را چیز بزرگ بعدی ببینم.»