این مقاله بخشی از بخش طراحی ما در مورد تبدیل محیط به شریک خلاقانه در طراحی خانه های زیبا است.
میچ ایبورگ، که در سنت. پل، مینوس، ظروف، ظروف و مجسمه‌هایی با ظاهر باستانی را عمدتاً از خاک رس می‌سازد که با دستان خود (و برخی ابزار) از زمین می‌کاود. با رانندگی با کامیون خود دو ساعت و نیم به دره ای باز نزدیک رودخانه مینه سوتا، او با حدود 1000 پوند از آنجا خارج می شود – مقداری که تقریباً یک سال برای او دوام می آورد. (او از شرکت معدنی صاحب ملک اجازه دارد.)
خشت جایی نبود که سفرش شروع شد. در ویسکانسین آن سوی رودخانه از مینه سوتا متولد شد و تا حدودی در شهر آیووا، آیووا بزرگ شد. ایبورگ 33 ساله در کالج کو در آیووا نقاشی خوانده است. اما از او خواسته شد که در کلاس اصول سه بعدی شرکت کند و در آنجا بود که به خاک رس و ریشه های آن در طبیعت و دوران باستان قدردانی کرد.
در سال 2015، او برای اقامت در پروژه هنر و محیط زیست کوه کاب در کالیفرنیا درخواست داد تا حدی به این دلیل که استودیو بالای یک تخت سفالی نشسته بود. و هنگامی که او در مکانی برای افتتاح یک کارگاه، استودیو آلوویوم، با یکی از ساکنان کاب، زوئه پاول، که اکنون نامزد او است، مستقر شد، به دلیل آشنایی با خاک رس، تا حد زیادی مینه سوتا را انتخاب کرد.
در راس موضوع زمین، مسئله آتش بود. در تمام مدت اقامت خود، آقای. ایبورگ به سمت کوره های تخصصی هیزمی کشیده شد که همچنان از آنها استفاده می کند. او می‌گوید: «کار من در هر محیطی در پاسخ به خاک‌های موجود و در پاسخ به جامعه دیگر هنرمندان آتش‌هیزم در آن منطقه تغییر کرده است».
پخت چوب بسته به نوع الوار مورد استفاده، میزان خشکی و میزان اکسیژن وارد شده به کوره نتایج متفاوتی را به همراه دارد. خاک رس معمولاً بدون هیچ لعاب پخته می شود و بافت، رنگ و نشانه ها در طول چند روز تغییر می کند.
برای قطعات هیزمی اش، آقای. ایبورگ بیشتر درختان مرده ای را می سوزاند که به دلایل ایمنی یا سلامت جنگل باید قطع شوند. یا چوبی که در طوفان افتاده است. یا بقایای کارخانه های چوب بری سنتی.
او گفت: «حداقل ما در حال اجرای آن هستیم.
امروز او با استفاده از کوره ای در کالج سنت بندیکت در سنت جوزف، مین، حدود 40 درصد از قطعات خود را با هیزم می سوزاند.
حدود 20 درصد از اشیاء سرامیکی او اصلاً از انرژی حرارتی استفاده نمی کنند، اما خام مانده اند. این آثار هنری با خاک رس در حالت طبیعی که در آن یافت می شود، حاوی سنگ، تکه های چوب، قطعات آجر، فسیل و مواد آلی ساخته شده است.
او گفت: “اگر آنها را در آب قرار دهید، دوباره به خاک رس تبدیل می شوند.” “به این دلیل، این عنصر شکنندگی اضافی وجود دارد.”
برای قطعات سودمندتر، مانند قوری، تکه هایی را که خاکی نیستند حذف می کند. او گفت: «اگر بخواهیم خاک رس را به تنهایی با تمام آن سنگ ها آتش بزنی، احتمال زیادی وجود دارد که ذوب فاجعه باری رخ دهد.
آقای. ایبورگ همچنین با یک کوره برقی در استودیوی خود کار می کند، اما از روش رایج پخت دوبار خاک رس پیروی نمی کند – قبل و بعد از گذاشتن لعاب. او لعاب هایی را فرموله کرده است که می توانند روی خاک رس خام اعمال شوند و بنابراین فقط به یک پخت نیاز دارند. او گفت: «این تا حد زیادی یک تصمیم برای کاهش مصرف برق بود.
آقای. آثار ایبورگ را می توان در چندین گالری و سایت های خرده فروشی یافت. تامی زانگ، که صاحب یک فروشگاه طراحی در منهتن به نام Shop Zung است، گفت که او آقای. ایبورگ در اینستاگرام در حالی که به دنبال صنعتگران “با رویکردی آگاهانه به کاردستی” است. او در توصیف آقای روش‌های ایبورگ به عنوان «صمیمی و هدفمند، از نحوه تولید خاک رس تا نقایص مدیتیشن شده‌ای که برای پذیرفتن بینندگانش به جا گذاشته بود».
فعلاً آقای ایبورگ گفت، کار بدون اخراج او “گامی است که احساس مثبت می کند و نه اجباری یا اجباری.” لحظه‌ای که او تولید آن قطعات را آغاز کرد، «خیلی منطقی بود زیرا مقداری از فشار را کم کرد، بخشی از احساس گناه را از بین برد.»
