چگونه یقه یقه اسکی مشکی نشان دهنده نبوغ خلاق است

زمانی که در سال 2018، الیزابت هولمز، کارآفرین بدنام بهداشتی، به اتهام کلاهبرداری برای شرکت تست آزمایشگاهی خود Theranos متهم شد، بسیاری از بحث های رسانه ای به بی پروایی ادعایی شرکت و سوء استفاده سرسام آور از اعتماد او نبود، بلکه به انتخاب های طنز او بود: ژاکت سیاه، مشکی. شلوار، و – مهمتر از همه – یقه اسکی مشکی.

استیو جابز مدت‌هاست که با یقه‌های یقه‌ای همراه بوده است. اعتبار:جاستین سالیوان/گتی ایماژ آمریکای شمالی/گتی ایماژ

همانطور که به نظر می رسد بی اهمیت است، به نظر می رسید که این جزئیات شخصیت او را روشن می کند. به گفته یکی از کارمندان سابق، ذائقه هولمز در ژاکت‌ها، هدایت آگاهانه استیو جابز، رئیس فقید اپل بود که به ندرت بدون یکی از یقه‌های یقه‌دار مشکی Issey Miyake که داشت، تصویر می‌شد. شهرت بی‌نظیر او با لوازم اصلی کمد لباس‌های قابل اعتمادش مرتبط بود، یقه‌های یقه‌دار مشکی‌اش نشان‌دهنده هوشیاری سرد و بی‌حوصلگی عمومی بود. آنها پیشنهاد کردند که او نوع دیگری از تاجر است — یک “رویایی” که طبق قوانین اتاق هیئت مدیره بازی نمی کند. اگر او مانند بیل گیتس یا جف بزوس لباس می پوشید، آیا واقعاً او را به عنوان چیزی غیر از یک مدیر عامل غیر معمول زیرک به یاد می آوردیم؟

در اینجا یک سوال واضح وجود دارد: چگونه یک لباس اساسی چنین دال های والایی را جمع آوری کرد؟ پاسخ در بسیار سادگی آن نهفته است. جذابیت یقه‌پوش تا حد زیادی به چیزی بستگی دارد که نیست: این ترکیب کلاسیک پیراهن و کراوات را شیک نشان می‌دهد و تی‌شرت را بی‌شکل و شلخته نشان می‌دهد، که در غیر این صورت به نقطه‌ی شیرین غیرقابل دسترس بین رسمی بودن و بی‌احتیاطی برخورد می‌کند. برای پوشیدن زیر کت کت و شلوار به اندازه کافی هوشمند است، اما به اندازه کافی غیررسمی و راحت برای پوشیدن مکرر روزمره است.

تصویر آدری هپبورن در تراس رستوران Hammetschwand در قله Bürgenstock، سوئیس. اعتبار:خانه گرافیک / عکس های آرشیو / گتی ایماژ

این لباس که در اواخر قرن نوزدهم به عنوان یک لباس عملی برای بازیکنان چوگان ساخته شد (از این رو نام انگلیسی آن: “گردن چوگان” است)، در اصل یک طرح سودمند بود که عمدتاً توسط ورزشکاران، کارگران، ملوانان و سربازان پوشیده می شد. اما در سپیده دم قرن بیستم، بوهمی‌های اولیه اروپایی از قبل امکاناتی را در عملکرد زیبای لباس مشاهده می‌کردند که هماهنگ با ایده‌آل‌های طراحی مدرنیستی جنینی بود.

بیشتر اعتبار محبوبیت بعدی یقه‌پوش را می‌توان به نوئل کوارد، نمایشنامه‌نویس بریتانیایی نسبت داد، که در دوران اوج دهه 1920 خود به طور مرتب از این نمایشنامه استفاده می‌کرد. اگرچه او گفت که این لباس عمدتاً به دلایل راحتی بود، اما به یک علامت تجاری تبدیل شد که فوراً نشان از بی‌اعتنایی به کنوانسیون داشت. در هر صورت، به دلیل احتمالات مخاطره‌آمیزش، در بخش کوچکی به کار خود ادامه داد. مارلن دیتریش، هنرپیشه ناخوشایند خستگی‌ناپذیر، از یقه‌ی یقه‌پشتی لذت می‌برد و یکی را با کت و شلوار گشاد، مردانه و پوزخندی آگاهانه در یک عکس تبلیغاتی در اوایل دهه 1930 ست کرد. در همین حال، نویسنده ایولین واو، معتقد بود که این کتاب برای چرندیات راحت‌تر است زیرا از تمام وسایل غیرعاشقانه مانند ناودانی و کراوات صرف نظر می‌کند.

مارلن دیتریش، هنرپیشه آلمانی، که در سال 1971 در اینجا عکس گرفته شده است، در اواخر زندگی خود همچنان یقه‌های یقه‌ اسکی مشکی به تن داشت. اعتبار:جرج استرود / آرشیو هولتن / گتی ایماژ

اما لحظه شکوه واقعی یقه‌پوش تا پایان جنگ جهانی دوم فرا نرسید، زمانی که رنسانس فرهنگی پاریس پس از اشغال آن را برای اگزیستانسیالیست‌های مشتاق در سراسر جهان تبدیل کرد. این لباس با نویسندگان، هنرمندان، موسیقی‌دانان و ستاره‌های پر زرق و برق مرتبط با شهر مرتبط شد: ژولیت گرکو، ایو مونتان، ژاک برل و مایلز دیویس، به نام چند نفر. آدری هپبورن به‌ویژه در خودروی «چهره خنده‌دار» 1957 فرد آستر که در پاریس ساخته شده بود، ظاهر شد و جایی که هپبورن رفت، دیگر ستاره‌های هالیوود نیز از آن پیروی کردند.

مهم‌تر از همه، انجمن‌های فرانسوی – خوش خلق، شیک، عمیقاً جدی – اعتبار زیرزمینی یقه‌پوش را در ایالات متحده در دهه 1950 به ارمغان آورد. در طول دو دهه بعد، همه از لو رید و جوآن دیدیون گرفته تا الدریج کلیور و گلوریا استاینم با یکی از این لباس ها به تصویر کشیده شدند. باب دیلن به ندرت در دوره موسوم به «دوره الکتریکی» خود در سال‌های 1965-1966 بدون آن دیده شد. در همان دهه، اندی وارهول یقه یقه اسکی مشکی را به عنوان ظاهر مشخص خود انتخاب کرد و آن را با سایه ها و کلاه گیس فلاپی ست کرد. مسلماً مؤثرترین تغییر در تاریخ هنر بود. لباس قبل از شهرت او شامل کت و شلوارهای آماده و کراوات بود.

با این حال، یقه‌ی یقه‌پوش همیشه آنقدر مفید، کاربردی، خیلی باحال بود و نمی‌توانست به زباله‌دان تاریخ سپرده شود. اگر شک دارید، به آن عکس‌های تک رنگ کلاسیک مخملی زیرزمینی، یا استیو مک کوئین در «بولیت» (1968)، یا آنجلا دیویس در لباس رادیکال کامل در حدود سال 1969 نگاه کنید. فهرست می‌تواند ادامه پیدا کند.

اما به عنوان یک طرفدار یقه یقه، تصویر مورد علاقه من از لباس همیشه اولین تصویری است که از آن مطلع هستم. بهترین خودنگاره هنرمند آلمانی برنهارد پانکوک که در سال 1898 نقاشی شده بود، زمانی که او فقط 26 سال داشت، خود را از بالای سطح کمر، در قاب پنجره یک اتاق ساده تزئین شده، به تصویر می کشد. موهای وحشی، سبیل‌های ژولیده و ابراز اعتماد به نفس او به رامبراند جوان نگاه می‌کند، اما ادای احترام هنری-تاریخی با یقه‌پوش مشکی تنگی که او می‌پوشد، منحرف می‌شود.

انتخاب لباس پانکوک هم از نظر ترکیب بندی و هم از نظر ستایش، از رنگ و بوی عجیب و غریب مدهای آن دوران – یقه پیراهن، ژاکت، کراوات – چشم پوشی می کند و ما را وادار می کند تا به نکات ضروری نقاشی و ویژگی های موضوع آن فکر کنیم. مدتها قبل از اینکه بقیه جهان به آن توجه کنند، بدون توجه به مفاهیم فرهنگی پاپ که این لباس کاربردی منحصر به فرد به دست می آورد، پانکوک جوهر مدرنیته را در یک تصویر واحد تقطیر کرد. او قبل از واقعیت خود را مرد قرن بیستم و بدون اینکه بداند، برای قرن بیست و یکم نیز معرفی می کند.

این مقاله در ابتدا در اکتبر 2019 منتشر شد.