گلچینی از اشعار زیبا و دلنشین

در رفتنهوشنگ ابتهاج متشفام به ه. آ. سایه از شاعران معاصر ماست که در غزل نویسی و سرودن اشعار دست خوبی دارد. این شاعر شاعر زیبایی است که غزلیاتش به سبک شاعران پیشین مانند سعدی و حافظ و با زبان سنتی و اشعار او نو است و سعی در بیان مسائل اجتماعی و انسانی با این زبان دارد. هوشنگ ابطحاج یکی از سرمایه های بزرگ و ارزشمند ادبیات و شعر فارسی است که در اسفند ماه سال 1306 در شهر رشت متولد شد و در 28 اسفند 1301 درگذشت.

در این مطلب گلچینی از اشعار زیبا و عاشقانه را گردآوری کرده ایم که تقدیم شما کاربران عزیز می شود.

********

ز प्रद्ध गर बदर आदेश नागर
کو اشک از نازر کینم نگرخانۀ چنم
بسازم از سر زلف تو، کون نیسم به بویی
горм з даст ниайд кх гл ز باگ تو چنام
Maru bah naz جوانی کره فکنده بر ابرو
که پیر اشکم و زلف تو داه کین به بینیم
ز جان ناخت دلم تقتي تعريف و از اشك
چشمانم را باز کردم تا تو را ببینم
ز تاب انک دلم باز سر کشد ز کمندش
با کمان کشیده نشسته ام، چشمانم به پشتم است
اگر امیدی به نسیم نباشد و ذائقه ام شبنم باشد
غمگینم چون باغ با ارزشی نداشتم
به ناز سر مكش از من كه سايه تواماي سرو
کو شاک گل بنشین تا به سایۀ تو نشینم

********

سدره به رخ تو ​​در کشودم من
بر تو دل که را نومدم من
جان مایۀ ان امید لرزان را
чадан ке ту касти фзодм мн
من تو را سوزاندم و تو مرا ندیدی
امروز به من نگاه کن
تا پشیمون نشدم نیومدم!
من پیش تو نیامدم

********

من امشب به داستان قلبم گوش می دهم
فردا داستان من را فراموش می کنی
همیشه اینطور نیست
من دارم حرف میزنم ولی تو کجا گوش میدی؟
من نمی توانم صبر کنم تا تو را در آغوش بگیرم

********

رفتم گم شدم
آشنای تو دلم بود و به دست تو دم
אשק דאמאנ מרא גירד ו דר פאי מן ישעות
ک دل کون شده را هم ز که برددم
شرمم از این روی تو می‌اید اگر نه
اتش اه به دل هست نگوی که فسردم
تو کو پروانه ام اتش بزنی شما و بسوزان
نمیتونم نگاهت نکنم
دکران دست به دستی گل رعنا
हिफ मन बुबलब खुष खुवान कह है कहर टो रो
تو غزالم نشدی رام که شعر خشت ارم
غزلم قصه درد است که رفته دردم
خون من ریخت به فسونگری و کلیل جان شد
فکر می کردم دکتر مریض است

پیراهن رقص موج chu glazd ber tensh
جان به رقص اید مرا از لکزشِ ِ ِراهنش
از انگشتر گچی دور گردنش پشیمان نشد

********

هنو کشمِ مرادم رخِ تو سیر ندیده
هوا گرـــــــــــــــــــــــــــة ورفتی ز قف کو مرغِ ـریده
تو را به روی زمین دیدم و شکفت و کے
که این فرشته از بهشت ​​برای من آمده است
بیا که کشم و کراغم تو بودی از همه عالم
خودی را به كجا رفتی‌ا فروغ دو دیه
هزار بار گذشتم و چیزی نگفتم
که کونی‌ای به سرِ راه منتظر مانده است!
چه چیزی می خواهید؟
تو مرا سفید کردی، چشمانم منتظرم است
به دستِ کوتهِ من دامنِ تو کی راسیدای گل
که پی خستہ من عمری از پیِ تو دویده
ترانۀ غزلِ گلککم مجر نشنفتی
که رامِ من نشدی اخرـای غزالِ رمیده؟
خموش سايه كه شعرِ تو را دغر نبسندم
که دوش کوشِ دلم شعرِ شهریار کنیدی

********

صبح بخیر چون از خواب بیدار شدم
در آغوشم پنهان شده ام
از دیدن شما خوشحالم
رخت بسم، به پایت کریم بریزم

********

از آن ابری که می خواهد باران ببارد
قلبم گریه می کند
دل تنغم غريب در و دشت‌
او نمی داند کجا می رود

********

من با دیدگاه جهانی بودن افروز موافقم.
Çun bürk khanda‌ei zed و از منزرم گذشت